Σαν παραμύθι...
ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ???. 16 Ιανουαρίου 2014
Γ ια ένα αντίο??.
στους μαθητές και τις μαθήτριες
του 5ου Γυμν. Αγ. Παρασκευής
Σχολ. Έτος 2013-2014
? Μια φορά κι έναν καιρό?
ήταν ένα μικρό αιμοσφαίριο, που σαν καραβάκι ταξίδευε σ? ένα νεανικό σώμα απ? τη καρδιά στο κεφάλι, στα μάτια, στο στόμα, στα χέρια, στα πόδια, την κοιλιά τη ζεστή, μεταφέροντας όνειρα και σκέψεις, επιθυμίες και αισθήματα, απ? άκρη σ? άκρη, δίνοντας ζωή στη ζωή.
Κάποτε του είπαν:
«Εσύ εφέτος θα ταξιδέψεις με χάρτη και πορθμεία, γιατί αν ζεις αφεθείς ελεύθερο, θα ζεις μονάχα περιμένοντας την άνοιξη και δεν θα προκόψεις ?»
Έτσι το νεανικό σώμα κράταγε την ανάσα του και σφίγγονταν για να προκόψει κι εκείνοι, που έστεκαν στα πορθμεία φρόντιζαν να του χαμογελάνε για να ξεχνιέται η πίεση, αλλά του έδιναν τους πιο περίπλοκους χάρτες για να ταξιδεύει.
Κάποτε το αιμοσφαίριο που ταξίδευε έχασε το λογαριασμό πόσα πορθμεία είχε περάσει, πόσους σταθμούς άλλαξε απ? τη καρδιά στο μυαλό, απ? το μυαλό στο σώμα, μα δε συνήθισε ποτέ σ? αυτή τη τακτική. Κρατούσε τότε την ανάσα του το σώμα, που το κουβαλούσε για να μη το σκάσει από πουθενά ο μικρός ταξιδευτής. Μάταια. Την άνοιξη ο ήλιος είναι γλυκός κι ένα πέλαγος πάντα μια πρόκληση για ταξίδια.
Έτσι ταξίδεψε μαζί με το νεανικό σώμα, ώσπου εκείνο ξεφύσηξε δυνατά και η ανάσα του έγινε πνοή - η δική του πνοή - και βγήκαν απ? τα σωθικά του γέλια και δάκρυα καιρό φυλαγμένα.
Με τα πανιά φουσκωμένα έφτασε στην αγκαλιά του 5ου Γυμνασίου Αγ. Παρασκευής κι εκεί περπάτησε, έτρεξε, αισθάνθηκε, αγάπησε, τραγούδησε, χόρεψε, γέλασε, έκλαψε και ένιωσε επιτέλους τους μόνους όρους της ζωής: «να είσαι εσύ και να ζεις στο «τώρα» και στο «εμείς».
Όταν ξύπνησε το μικρό αιμοσφαίριο είχε χάσει κάθε χάρτη, οι πορθμειακοί υπάλληλοι κοιμόντουσαν και ο μόνος σταθμός που δούλευε ήταν εκείνος της καρδιάς. Στάθηκε εκεί και περίμενε. Ήξερε για άλλη μια φορά ότι από ?κει θα ξεκινήσει την πορεία του για το μυαλό, την ψυχή και το σώμα με ή χωρίς χάρτες και πορθμεία?
Παιδιά μου,
σαν καθηγήτρια και Διευθύντριά σας συνταξίδεψα μαζί σας σε αυτό το ταξίδι και ομολογώ πως ένιωσα όμορφα. Προσπάθησα να σας μάθω να αγαπάτε και να χαίρεστε τη ζωή μέσα από το χορό, το παιγνίδι, την κίνηση, τον αθλητισμό, εμψυχώνοντας, εμπνέοντας, στηρίζοντας, κατευθύνοντας και βάζοντας όρια. Προσπάθησα να είμαι δίκαιη, αληθινή και ανθρώπινη προς όλους τους μαθητές βοηθώντας σας να γίνεστε συνεχώς καλύτεροι. Στη προσπάθειά μου να μπολιάσω τις ψυχές σας, θέλησα να σας μάθω πως η τέχνη της αγάπης κατακτάται:
- με το να δίνεις και να παίρνεις,
- με ελευθερία όχι ασυδοσία,
- με αγάπη όχι μίσος,
- με γνησιότητα όχι ψέμα,
- με ζωντάνια όχι νωθρότητα ,
- με δυναμισμό όχι αντίδραση,
- με ομορφιά όχι ασχήμια,
- με περηφάνια όχι εγωισμό,
- με συναίσθημα όχι ψυχρή λογική,
- με δουλειά όχι δουλεία,
- με αισιοδοξία όχι φόβο,
- με αυστηρότητα όχι αυταρχισμό,
- με κουράγιο και σοφία που αποκτιέται καθημερινά.
Σας ευχαριστώ,
γιατί με διδάξατε με την νεανική σας ορμή να είμαι πάντα μάχιμη στη ζωή,
γιατί με εμπνεύσατε για δημιουργία με την αγάπη σας και τη συνεργασία σας, γιατί βιώσατε γόνιμα ό,τι μπόρεσα να σας δώσω.
Σας εύχομαι πάντα να ταξιδεύετε στο φως της αλήθειας και της αγάπης σκορπίζοντας τα σκοτάδια γύρω σας και:
- Να μένετε ευαίσθητοι για ό,τι αγαπάτε.
- Να φοράτε της γνώσης τα φτερά και να πετάτε ψηλά.
- Να είστε «γεροί».
- Να έχετε μπροστά σας σκοπό και στόχους να αγωνίζεστε να τους φτάσετε.
- Να πιστεύετε στη δουλειά και τον αγώνα.
- Να είστε αισιόδοξοι και να θυμάστε πως «Τις πιο όμορφες θάλασσες ακόμα δεν τις ταξιδέψατε και τις πιο όμορφες μέρες ακόμα δεν τις ζήσατε».(Ν. Χικμέτ)
Η Διευθύντρια και καθηγήτριά σας
στο 5ο Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής
που θα παρακολουθεί
με ενδιαφέρον και αγάπη την πορεία σας στη ζωή.
Χρυσή Στιβακτάκη-Μουδάτσου
